Душман ҳам беҳикмат яратилмаган
"Ёшларга оид давлат сиёсати Дастури" янгиликлари
“Оқ ва қора”ни кўриб...
Бир ёши улуғ кишининг жанозасига таклиф этишди. Бу вақтлар меҳнат фаолиятимнинг илк санаси эди. Пешин намозидан сўнг сариқ рангли маршрут машинаси масжид олдига келиб тўхтади. Ўн нафарга яқин киши машинага ўтирдик. Қаршимдаги инсон чамаси саксон ёшларни қарши олган, очиқ чеҳрали, табассум ва ширин сўзга бой Ғулом ҳожи ота эди. У киши икки қўллари билан хассаларига суяниб, нималарнидир хаёл суриб кетарди. Одатлари жуда ҳам кам ва оҳиста гапирар, гапиришни истасалар хассаларини ерга бир-икки бор оҳиста урар ёки тамоқ қириб қўяр, атрофдагилар қулоқ тутса юзда табассум билан гапирар, йўқса ҳеч нарса бўлмагандек индамай қўяверар, хуллас кўпни кўрган ҳикматли инсон эди.
Бир муддатдан сўнг йўл-йўлакай машина ичида ўша одатига кўра хассаларини ерга бир-икки бор оҳиста қоқиб қўйди. Тингловчидек юзларига қарадим. Бир лаҳза сукут сақлаб турдида, сўнгра чўзиқ овозда “Домла!”, деб сўз бошлар экан, шундай деди: “Айрим одамларга ҳайронсан, душманим, душманим, деб душманларидан нолиш ва нафратланишдан нарига ўтмайди. Аслида, душман ҳам беҳикмат яратилмаганми, дейман… Улар бор, инсон доимо огоҳ ва сергак бўлиб яшайди. Етти ўлчаб бир кесади. Яхшилик ва дўстликнинг қадрига етади. Шу маънода душман ҳам ўзи билмаган ҳолда рақибига дўстлик қилиб қўяди, десам нотўғри бўлмас-а, ҳа домла?!”.
Бир ёши улуғ кишининг жанозасига таклиф этишди. Бу вақтлар меҳнат фаолиятимнинг илк санаси эди. Пешин намозидан сўнг сариқ рангли маршрут машинаси масжид олдига келиб тўхтади. Ўн нафарга яқин киши машинага ўтирдик. Қаршимдаги инсон чамаси саксон ёшларни қарши олган, очиқ чеҳрали, табассум ва ширин сўзга бой Ғулом ҳожи ота эди. У киши икки қўллари билан хассаларига суяниб, нималарнидир хаёл суриб кетарди. Одатлари жуда ҳам кам ва оҳиста гапирар, гапиришни истасалар хассаларини ерга бир-икки бор оҳиста урар ёки тамоқ қириб қўяр, атрофдагилар қулоқ тутса юзда табассум билан гапирар, йўқса ҳеч нарса бўлмагандек индамай қўяверар, хуллас кўпни кўрган ҳикматли инсон эди.
Бир муддатдан сўнг йўл-йўлакай машина ичида ўша одатига кўра хассаларини ерга бир-икки бор оҳиста қоқиб қўйди. Тингловчидек юзларига қарадим. Бир лаҳза сукут сақлаб турдида, сўнгра чўзиқ овозда “Домла!”, деб сўз бошлар экан, шундай деди: “Айрим одамларга ҳайронсан, душманим, душманим, деб душманларидан нолиш ва нафратланишдан нарига ўтмайди. Аслида, душман ҳам беҳикмат яратилмаганми, дейман… Улар бор, инсон доимо огоҳ ва сергак бўлиб яшайди. Етти ўлчаб бир кесади. Яхшилик ва дўстликнинг қадрига етади. Шу маънода душман ҳам ўзи билмаган ҳолда рақибига дўстлик қилиб қўяди, десам нотўғри бўлмас-а, ҳа домла?!”.